Proces badania swojej pracy i pogłębionej refleksji nad realizowanymi działaniami powinien towarzyszyć pedagogom podczas całego roku szkolnego, jednak zakończenie zajęć jest momentem, który szczególnie sprzyja dokonywaniu ocen, podsumowań i wyciąganiu wniosków dla dalszej pracy dydaktyczno-wychowawczej i opiekuńczej.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2022/6
Chociaż nowelizacja rozporządzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, która weszła w życie 4.09.2021 r., zniosła wymóg prowadzenia ewaluacji, nie należy rezygnować z wszelkich form badania swojej pracy. Badanie skuteczności i efektywności naszych działań jest jednym z ważniejszych filarów progresywnych zmian, pozwala bowiem na świadome planowanie rozwoju indywidualnego i instytucjonalnego oraz sprzyja racjonalizacji i usprawnianiu funkcjonowania całego systemu oświaty.
Dlatego tak ważną rolę odgrywa autoewaluacja – proces polegający na celowym i w miarę systematycznym zbieraniu informacji o przebiegu i wynikach własnej pracy oraz refleksji nad tym, co robimy, dlaczego i jaka jest tego wartość. Sposób i zasady samooceny oraz jej kryteria ustala sam zainteresowany. To nauczyciel:
- określa źródła i rodzaje informacji, które są dla niego interesujące;
- dokonuje wyboru lub opracowuje narzędzia diagnozy;
- ustala metody i techniki zbierania, opracowywania i gromadzenia danych.
Występując w roli badacza własnej praktyki, nauczyciel często stosuje kryteria, porównania i sądy bardziej intuicyjnie niż ma to miejsce w przypadku ewaluacji prowadzonej przez inne osoby. Ważniejsze jest bowiem lepsze zrozumienie tego, jak wykonujemy pracę, jakie przekonania i wartości stoją za naszym funkcjonowaniem, niż dokonanie oceny, kategorycznego osądu (House, 1997, s. 19)
