W niniejszym artykule opisuję rozumienie przez dyrektorów postaw patriotycznych, a także sposób, w jaki realizują je w swoich placówkach. To ważne, gdyż różnie rozumiemy patriotyzm, a szkoły – przy oczywistym prawie do indywidualnych działań – powinny mieć pewien porównywalny i mierzalny kanon postępowania.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2021/11
Nauczyciele zobowiązani są realizować elementy wychowania patriotycznego. Na kolejnych etapach edukacyjnych może się to różnić, gdyż każda placówka ma swoje tradycje, na jedne sprawy kładzie nacisk, drugie pomija, a jeszcze inne są wyszczególnione w jej statucie i regulaminach. Inaczej też będzie się uczyło patriotyzmu w klasach I–III szkoły podstawowej, a inaczej w liceum.
Zdarzają się ponadto np. naciski ze strony kuratorium, czego niejednokrotnie jako nauczyciel doświadczałem, kiedy to szkoła otrzymywała pismo, że w danym roku jest „okrągła” rocznica wybuchu II wojny światowej i należy temu poświęcić miesiąc (lub rok), po czym przysłać sprawozdanie. Jak taki nakaz był realizowany, zależało od dyrektora i nauczycieli. W jednych placówkach ograniczano się do apelu poświęconego rocznicy, w drugich był to cykl zaplanowanych zajęć, w innych odwiedzenie muzeum, zadbanie o mogiłę żołnierza czy też prelekcja kombatanta.
Są nauczyciele, którzy lubią historię, ale są też tacy, którzy uważają, że to nudny przedmiot, zaś patriotyzm jest nic nieznaczącym sloganem i nawet przymuszeni przez dyrektora czy zobligowani regulaminem poprowadzą temat niedbale, byle był wpis w dzienniku. Tak więc waga takich zajęć zależeć będzie od człowieka.
Z drugiej strony warto zadać pytanie, co to jest postawa patriotyczna. Mamy problem ze zdefiniowaniem tego pojęcia, więc odpowiedzi może być tyle, co nauczycieli.
