Jedną z przyczyn zaburzeń emocjonalnych u małych dzieci jest nieprawidłowy wzorzec przywiązania. Doświadczenie bezpiecznej więzi z opiekunem lub jej brak ma ogromny wpływ na rozwój społeczny i poznawczy dziecka, jego obraz siebie, samoocenę oraz kompetencje społeczne i kształtowanie relacji z otoczeniem, w tym rówieśnikami w grupie czy klasie i nauczycielami.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2023/3
Przywiązanie to tendencja do polegania na opiekunie jako źródle bezpieczeństwa: pocieszenia, ochrony i opieki. Celem jest przetrwanie – tak jak inne ssaki, niemowlę i małe dziecko potrzebuje więzi z rodzicami, aby żyć do czasu nabycia samodzielności.
Ojcem teorii przywiązania jest John Bowlby, który jej podstawowe założenia przedstawił w 1952 r. Fundamentalny dla rozwoju zdrowej więzi był dwustronny kontakt emocjonalny między małym dzieckiem a znaczącym obiektem: zazwyczaj matką, ojcem lub innym opiekunem. Brytyjski psycholog wskazał zachowania, dzięki którym dziecko wzmacnia intymny związek z najbliższą osobą, są to:
- ssanie i przywieranie, czyli wzmacnianie więzi za pomocą kontaktu fizycznego,
- uśmiechanie się,
- podążanie za opiekunem,
- płacz lub krzyk dla zwrócenia uwagi.
Aby zostało zbudowane przywiązanie, niezbędna jest obecność opiekuna z całą jego wrażliwością na potrzeby i reakcje dziecka. Ważne jest, by odzwierciedlał te potrzeby w procesie interakcji. Im więcej wzajemnego, uważnego kontaktu, tym silniejsza staje się więź.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html
