Po przeanalizowaniu wzrastającej roli motywacji do uczenia się („Dyrektor Szkoły” 2024/4) w drugim odcinku cyklu „Przebudowa edukacji w XXI wieku” zajmiemy się autorskimi programami kształcenia. Także i w tym zakresie technologie informacyjno-komunikacyjne otwierają nowe perspektywy edukacyjne. Wolniej, ale równie skutecznie oddziałują zmiany społeczne wyzwalające szkoły z autorytaryzmu.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2024/5
Program kształcenia to ogół dokumentów wyznaczających treść kształcenia. Obok broszury programowej wydawanej jako załącznik do rozporządzenia ministra edukacji obejmuje on wszystkie decyzje o treści kształcenia podejmowane przed rozpoczęciem kształcenia i w jego toku przez władze oświatowe, rady pedagogiczne, zespoły przedmiotowe i poszczególnych nauczycieli (Niemierko, 2007, s. 145). Tak szerokie pojmowanie programu (nie dość jeszcze powszechne) czyni go elastycznym, podatnym na robocze ulepszenia.
Pojęcie „treści kształcenia” także się obecnie rozszerza. W tradycyjnej dydaktyce i jej potocznym rozumieniu kształcenie to nauczanie, czyli wywoływanie niezbędnych zmian poznawczych w uczniach, a w krańcowo uproszczonym znaczeniu – przekazywanie im gotowej wiedzy. W dobie łatwego dostępu do informacji akcent paść musi jednak na budowanie własnej wiedzy przez ucznia, nabywanie postaw, umiejętności i wiadomości w pewnej dziedzinie jego działalności obecnej i – co ważniejsze – przyszłej. Coraz większe znaczenie ma wiedza proceduralna (jak) umożliwiająca skuteczne wpływanie na rzeczywistość, a nie wiedza deklaratywna (że) umożliwiająca jedynie objaśnianie faktów (tamże, s. 31). Projektami wiedzy proceduralnej mają stać się programy kształcenia adresowane bezpośrednio do uczniów, zakładające zróżnicowanie, a nie jednakowość ich sytuacji i dróg uczenia się.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html
