Do tej szkoły dziecko przychodzi z radością, nawet jeśli lekcja zaczyna się późnym popołudniem. Nie ma tu dzwonków, uczniowie się lubią, nauczyciele są życzliwi, nikt nie narzeka, że dwa razy do roku trzeba zdawać egzaminy przed kilkuosobową komisją. Oczywiście ta szkoła, jak każda inna, ma swoje problemy: finansowe, lokalowe, kadrowe, ale wśród placówek oświatowych jest ewenementem. Mowa o specyficznym typie szkoły artystycznej – szkole muzycznej.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2023/10
Wśród placówek artystycznych większość stanowią szkoły muzyczne. Podlegają ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego lub samorządom. Jaka jest ich specyfika? Z jakimi wyzwaniami spotykają się nauczyciele, rodzice i uczniowie zważywszy, że zajęcia w szkole artystycznej najczęściej łączy się z tymi w szkole powszechnej? Czy możliwe jest nawiązanie relacji mistrz – uczeń? Czy sztuka ma przyszłość w cyfrowej rzeczywistości, w której prymat wiodą nauki ścisłe? I wreszcie, jaka powinna być szkoła przyszłości? Te pytania skierowaliśmy do nauczycieli praktyków z różnych typów szkół muzycznych I i II stopnia.
Nauka w szkole muzycznej I stopnia trwa sześć lat dla dzieci młodszych bądź cztery dla tych, które w chwili podjęcia nauki skończyły 8. rok życia. W obu cyklach poza nauką gry na wybranym instrumencie realizowany jest też plan nauczania rytmiki, kształcenia słuchu, audycje muzyczne, fortepian dodatkowy, zajęcia z akompaniatorem oraz zespół instrumentalny lub chór. Indywidualne zajęcia to początkowo dwie lekcje tygodniowo po 30 minut, następnie dwie godziny lekcyjne po 45 minut. Z czasem wprowadza się próby z akompaniatorem, grę w zespole kameralnym, w orkiestrze albo śpiew w chórze.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html
