Projekt, spopularyzowany w polskiej edukacji w wyniku jego obligatoryjności w gimnazjum, wydaje się być niekiedy określeniem na wszystko, co nawet w niewielkim stopniu odbiega od tradycyjnego nauczania. Weryfikując swoją wiedzę, warto przyjrzeć się pochodzeniu, wyznacznikom, rodzajom i korzyściom tej metody kształcenia, aby przy realizacji projektu zadbać o jego podstawowe zasady i walory.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2023/3
Opisu historii i teoretycznych podstaw projektu edukacyjnego dokonał prof. Mirosław S. Szymański w książce O metodzie projektów. Z historii, teorii i praktyki pewnej metody kształcenia. Jako źródło wskazuje się XVI-wieczną włoską tradycję kształcenia architektów, którzy w konkursach na konkretne obiekty mieli zaprezentować „progetti”. W edukacji metoda miała swój renesans w XIX w. w Stanach Zjednoczonych za sprawą Johna Daweya i jego koncepcji uczenia się przez rozwiązywanie problemów. Do Polski pojęcie projektu trafiło w okresie międzywojennym, jednak jej stosowanie przez cały XX w. było raczej marginalne (Warszawa 2010, s. 22–55).
W literaturze przedmiotu jakby z góry zakłada się, że metodę projektów można zarówno definiować, jak i stosować na wiele różnych sposobów – pisze prof. Mirosław S. Szymański i jednocześnie sprowadza tę metodę kształcenia do wskazania, iż zespół osób uczących się samodzielnie inicjuje, planuje i wykonuje pewne przedsięwzięcie oraz ocenia jego wykonanie (…) Najlepiej, jeśli źródłem projektu jest świat życia codziennego, a nie abstrakcyjna nauka. Punktem wyjścia jest jakaś sytuacja problemowa, zamierzenie, podjęcie jakiejś inicjatywy, wytyczenie celu, punktem dojścia zaś – szeroko rozumiany projekt (tamże, s. 66–69).
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html
