Dziecko rozpoczynające naukę w szkole przychodzi do niej z głową pełną pomysłów, mnóstwem pytań, ciekawe świata i gotowe do działania. Nauczycielom pozostaje tę ciekawość chronić i robić wszystko, by nie stłumić naturalnej motywacji do uczenia się. Działanie, badanie i eksperymentowanie są naturalnymi sposobami poznawania świata, ale czy jest na nie przestrzeń w szkole? Czy pozwalamy uczniom na współuczestnictwo w organizowaniu procesów uczenia się? Czy często korzystamy z metody projektu, by dać im szansę na wielokierunkową działalność?
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2024/11
Dla współczesnego nauczyciela wyzwaniem jest takie organizowanie procesów nauczania i uczenia się, by uczniowie, a później absolwenci dali sobie radę w szybko zmieniającym się świecie. Trudno przewidzieć, jakie kompetencje będą potrzebne w przyszłości, ale postawiłabym na gotowość do uczenia się przez całe życie, umiejętność współpracy w zespole, planowania i skutecznego komunikowania się oraz samodzielność i odpowiedzialność, które już dziś są cenione na rynku pracy. Nie znam lepszej metody pomagającej w ich rozwijaniu niż praca metodą projektu.
Istotą tej metody jest samodzielna, wielokierunkowa działalność uczniów, często we współpracy z innymi. Rolą nauczyciela jest towarzyszenie podopiecznym, organizowanie środowiska sprzyjającego ich działalności oraz czuwanie nad przebiegiem wcześniej zaplanowanego procesu uczenia się. Praca metodą projektu daje uczniom szansę na zintegrowanie informacji z różnych dziedzin i zerwanie ze szkolną codziennością, w której wiedza poszatkowana jest na rozmaite przedmioty nauczania.
Projekt nie jest cyklem lekcji na jeden temat. To ustrukturyzowana działalność uczniów i nauczyciela, w której istotne są poszczególne etapy:
- planowanie,
- zbieranie informacji i działanie,
- monitorowanie przebiegu projektu i chwile na refleksje,
- zakończenie projektu (ewaluacja, świętowanie).
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html
