Mentor może znacząco przyczynić się do sukcesu nowego nauczyciela, pomagając mu doskonalić swoje umiejętności i wzmacniać pewność siebie w pracy dydaktycznej i wychowawczej oraz ułatwiając skuteczne radzenie sobie z trudnościami. Co zrobić, by funkcja ta nie była bagatelizowana i nie okazała się tylko jedną z wielu formalności, których trzeba dopełnić ze względu na obowiązujące przepisy, ale rzeczywiście służyła rozwojowi nauczycieli i szkoły?
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2024/7-8
Nauczyciel rozpoczynający pracę w szkole odbywa przegotowanie do zawodu przy wsparciu mentora. Wyboru osoby, który ma pełnić tę funkcję, dokonuje dyrektor.
Jak podkreśla prof. Anna Wiłkomirska (2011), jednym z atutów systemu awansu zawodowego jest objęcie opieką mentorską nauczycieli rozpoczynających pracę w zawodzie, co w Polsce do tej pory było sferą mocno zaniedbaną. Jednak w praktyce w wielu placówkach mentoring nadal jest traktowany jedynie jako z góry narzucone wymaganie, które trzeba „odhaczyć”. W obliczu dużej liczby zadań, braku zasobów finansowych i ludzkich, kładzenia nacisku głównie na cele krótkoterminowe (np. wyniki egzaminów) priorytetem stają się bezpośrednie obowiązki dydaktyczno-wychowawcze, a działania takie jak mentoring pracowniczy schodzą na dalszy plan. Tego rodzaju podejście niejednokrotnie wspiera również brak świadomości znaczenia potencjalnych korzyści płynących z efektywnego mentoringu i przekonanie, że system awansu zawodowego jest nadmiernie zbiurokratyzowany i rozbudowany. W efekcie w części szkół mentoring jest realizowany w minimalnym zakresie, jedynie w celu spełnienia obowiązku wynikającego z przepisów.
Nie ulega wątpliwości, że to głównie od dyrektora, jego postawy i determinacji zależy, jakich mentorów będą mieli adepci zawodu nauczyciela i jak do procesu mentoringu będzie podchodziła cała społeczność szkolna.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html