Termin „samoocena” (ang. self-esteem), którego synonimem w psychologii jest „poczucie własnej wartości” (ang. self-worth), oznacza poziom wartościowania samego siebie. W powszechnym przekonaniu wysoka samoocena wydaje się być warunkiem sukcesów i dobrych relacji z ludźmi.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2022/12
Zjawisko samooceny należy do najczęściej badanych w psychologii. Wyniki badań nad samooceną liczą się w grubych tysiącach. Z poziomem samooceny skorelowano – i to z powodzeniem – chyba wszystkie możliwe zmienne. (…) W literaturze znajdziemy dziesiątki danych pokazujących pożytki płynące z wysokiej samooceny. Niektóre z nich mają charakter anegdotyczny, inne pochodzą z dobrze zaplanowanych badań. (…) Wskaźniki jawnej globalnej samooceny korelują z większością zmiennych, są zatem mało dystynktywne (Łukaszewski, 2015, s. 459, 460, 461). (…)
Gdzie upatrywać źródeł traktowania samooceny jako centralnej kategorii poczucia Ja (ludzkiej tożsamości)? Odpowiada za to kulturowy proces „psychologizacji” życia codziennego, który rozpoczęła popularyzacja w społeczeństwie amerykańskim tez psychoanalitycznych, a który nabrał wielkiego rozmachu wraz z rozwojem i upowszechnianiem na świecie haseł psychologii humanistycznej, lokującej się w opozycji do psychoanalizy koncentrującej się na psychopatologii i dostępnej jedynie dobrze zarabiającym.
