Metoda dramy pozwala na opisywanie świata i odkrywanie go na nowo. Stawia przed sobą cele kształtowania i wzbogacania osobowości, pobudzania kreatywności, wyzwalania często ukrytej wrażliwości oraz uczenia pozytywnych wzorców osobowych. Znajduje zastosowanie w szeregu kontekstów wychowawczych, będąc silnie ukierunkowana na doskonalenie umiejętności skutecznej komunikacji, dzięki spontanicznemu i twórczemu wchodzeniu w rozmaite role.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2021/10
Owe właściwości dramy sprawiają, że może ona znaleźć bardzo szerokie zastosowanie tam, gdzie konteksty wychowawcze odnoszą się do spontanicznego nabywania postaw i kreowania własnej tożsamości.
Słowo „drama” pochodzi z greckiego drao ‘działam’. Podstawą tej metody jest fikcyjna sytuacja powstająca w momencie, kiedy grupa ludzi przedstawia coś, co w rzeczywistości nie istnieje. Do tej specyficznej prezentacji uczestnicy używają swoich ciał, gestów i głosu, stąd też dramę często kojarzy się z techniką teatralną, jest tu bowiem wykorzystywana naturalna umiejętność człowieka do wchodzenia w role. Jednak w przeciwieństwie do teatru nie wymaga ona od nikogo umiejętności aktorskich czy przygotowania teatralnego.
W szkole można tę metodę wykorzystać do celów edukacyjno-profilaktycznych. Uczniowie wchodzą w naturalne role, które kiedyś pełnili lub pełnią albo są w stanie łatwo się w nie wczuć, np. studenta, matki, ojca, chorego, podróżnika. Dzięki temu uczą się nawiązywania relacji społecznych i uczestniczenia w konstruktywnych procesach komunikacji. Drama nawiązuje do różnych ról, opierając się zasadniczo na społecznym doświadczeniu uczestników. Pełni też funkcję narzędzia pomocnego w poznawaniu życia. Nawiązuje do technik naśladownictwa, a jej praktyczne zastosowanie może dotyczyć większości dziedzin w edukacji i wychowaniu.
