Są powody, by zająć się nauczycielami głębiej niż dotychczas. Najważniejszy z nich to zmiana pozycji społecznej tego zawodu: od zaszczytnego powołania, przez dominację kompetencji przedmiotowej, do chłodnego zaszeregowania administracyjnego. W cyklu esejów prześledzimy tę ewolucję, co pozwoli nam wykryć mnożące się typy współczesnych pedagogów i docenić korzyści płynące z tej rozmaitości.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2022/11
Poważnie niepokoimy się brakiem nauczycieli przedmiotów ścisłych i zawodowych, ale także innych przedmiotów szkolnych. To zjawisko nietrudno wyjaśnić opieszałością władz państwowych w podnoszeniu uposażeń nauczycieli i innych służb społecznych: zdrowia, porządku publicznego, urzędniczych. Ekonomia zatrudnienia nie jest jednak wolna od czynnika prestiżowego. Bez wątpienia odpowiedź na pytanie „kim będę dla siebie, rodziny i szerszego otoczenia po zdecydowaniu się na tę pracę?” ma dla młodych pokoleń stale rosnące znaczenie.
Zauważmy, że czynnik prestiżowy zawodu odgrywa też dużą rolę w spadku liczby kandydatów do seminariów duchownych, obserwowanym ostatnio w Polsce i na świecie. Księdza i nauczyciela łączyło powołanie rozumiane jako swoisty bodziec wewnętrzny, silnie odczuwane wezwanie do trudnych zadań społecznych, do wyrzeczeń i określonego sposobu życia. Od tej dawnej, ale wciąż żywej koncepcji zaczniemy charakterystykę nauczycieli.
