Artykuł adresuję do opiekunów stażu, opiekunów praktyk studenckich oraz dyrektorów szkół sprawujących nad nimi nadzór pedagogiczny. Moim celem jest skłonienie do refleksji nad podejściem do roli opiekuna, zachęcenie do przeanalizowania własnej sprawności i efektywności oraz – być może – zmiana modelu na bardziej dostosowany do potrzeb podopiecznego.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2022/6
Termin „mentor” używany w literaturze i wielu dziedzinach praktyki został zastąpiony w oświacie w odniesieniu do początkujących nauczycieli „opiekunem stażu”. Co nie zmienia istoty tej roli, może jedynie wprowadzać w błąd, bo niekiedy trudno skojarzyć, że chodzi o to samo. W odniesieniu do studentów termin „opiekun” jest czasami zastępowany „mentorem”. Natomiast podopieczni zwani są coraz częściej z angielska „mentee” (ang. mentee ‘podopieczny’).
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat wypracowano wiele modeli odgrywania roli przez mentora. W artykule prezentuję je zbiorczo. Najpierw starsze, potem nowsze. Zestawione razem mogą pomóc w udoskonaleniu podejścia do sprawowania opieki oraz odbywania praktyki przez podopiecznego realizującego zadania dydaktyczne, wychowawcze i opiekuńcze, a także do procesu uczenia się dzieci – adresatów działań mentora i mentee.
