radca prawny, doktorant Instytutu Nauk Prawnych, Polska Akademia Nauk. ORCID: https://orcid.org/0009-0004-8491-6944
Wykładnia pojęcia „wystąpienie z roszczeniem” w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości w związku z ochroną środowiska. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 29 maja 2019 r., III CSK 91/17
Glosa dotyczy interpretacji pojęcia wystąpienia z roszczeniem w sprawach związanych z ograniczeniem korzystania z nieruchomości w prawie ochrony środowiska. Ograniczenie to może między innymi wynikać z ochrony zasobów naturalnych lub ustanowienia ograniczonego obszaru użytkowania. Do istnienia roszczenia konieczne jest dochowanie określonego przepisami terminu zawitego. Istotnym problemem jest określenie czynności skutkujących zachowaniem tego terminu. Mogą to być zarówno czynności na etapie przedsądowym, jak i czynności procesowe. Dodatkowo konieczna jest ocena skuteczności zachowania terminu zawitego w chwili wniesienia pisma procesowego do sądu albo doręczenia jego odpisu stronie przeciwnej. Do ochrony prawa własności konieczne jest przyjęcie wykładni umożliwiającej szerokie możliwości zachowania przypisanego terminu zawitego przez uprawnionego.
Słowa kluczowe: własność, ochrona środowiska, nieruchomość, roszczenie, ograniczenie
Tomasz Adaszewski
legal counsel, PhD student of the Institute of Law Studies of the Polish Academy of Sciences.
ORCID: https://orcid.org/0009-0004-8491-6944
Interpretation of the notion of ‘raising a claim’ regarding the limitation of the right to use real property in connection with environmental protection. Commentary on the judgment of the Supreme Court – Civil Chamber of 29 May 2019, III CSK 91/17
The commentary addresses the notion of ‘raising a claim’ in cases regarding the limitation of the use of real property in environmental law. This limitation can arise from the protection of natural resources or the establishment of a limited area of use. A deadline for the dispute specified by law needs to be observed for a claim to exist. The prescription of activities resulting in the observance of this deadline is an important factor. These can be activities performed either before or within court proceedings. Additionally, the effectiveness of meeting the deadline must be assessed at the time of filing the statement of claim with the court or at the time its copy is served to the counterparty. An interpretation giving extensive possibilities for the authorized party to meet the deadline must be adopted in order to protect ownership rights.
Keywords: ownership, environmental protection, real property, claim, limitation
Bibliografia / References
Bukowski Z., Ciechanowicz-McLean J., Rakoczy B., Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Warszawa 2008.
Ciechanowicz-McLean J., Ochrona środowiska a działalność gospodarcza, Warszawa 2003.
Czachórski W. (red. naczelny), System prawa cywilnego. Część ogólna. Tom I, Warszawa 1974.
Gniewek E. (red. naczelny), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2011.
Górski M. (red.), Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Warszawa 2019.
Gruszecki K., Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Warszawa 2022.
Klafkowski Z. Przedawnienie w prawie cywilnym, Warszawa 1970.
Lemańska E., Przedawnienie roszczeń związanych z wywłaszczeniem nieruchomości, LEX 2014.
Pałdyna T., Przedawnienie w polskim prawie cywilnym, Warszawa 2012.
Radwański Z. (red.), System Prawa Prywatnego. Prawo cywilne – część ogólna, Warszawa 2019.
Rakoczy B., Ciężar dowodu w polskim prawie ochrony środowiska, Warszawa 2010.
Rotko J., Rola sądów i trybunałów w ochronie środowiska, Warszawa 2016.
Sommer J., Ochrona środowiska a prawo własności, Wrocław 2000.
Stelmasiak J. (red.), Prawo ochrony środowiska, Warszawa 2009.
Stępień-Sporek A., Sporek F., Przedawnienia i terminy zawite, Warszawa 2009.
Szuma K., Interpretacja zasad ogólnych prawa ochrony środowiska przez sądy administracyjne [w:] Wybrane problemy prawa ochrony środowiska orzecznictwie, red. J. Rotko, Wrocław 2015.
dr hab. Maciej Zachariasiewicz
Katedra Prawa Cywilnego, Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie; radca prawny, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-2848-0216
Zawężająca wykładnia pojęcia „rozstrzygnięcie dotyczące praw rzeczowych na nieruchomości”. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 8 listopada 2019 r., III CZP 24/19
Glosa omawia uchwałę Sądu Najwyższego z 8.11.2019 r., zrywającą z dotychczasową wykładnią Kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c.), według której wyrażenie sądowej zgody (przez osobę pozbawioną zdolności do czynności prawnej lub jej opiekuna) na zbycie nieruchomości położonej na terenie Polski objęte jest wyłączną jurysdykcją polskich sądów. Sąd Najwyższy odchodzi od niezwykle szerokiego rozumienia pojęcia „rozstrzygnięć dotyczących praw rzeczowych” na tle art. 11102 k.p.c. Autor wyraża aprobatę takiego kierunku wykładni przyjętego w uchwale.
Orzeczenie niemieckiego sądu udzielające takiej zgody nie podlega zakresowi zastosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z 12.12.2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Bruksela I bis). Autor glosy podnosi jednak, że istnieje silne uzasadnienie poszukiwania konwergencji pomiędzy wykładnią przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o jurysdykcji wyłącznej i wykładnią art. 24 przyjętą na tle rozporządzenia Bruksela I bis. Argumentuje również, że nie istnieją uzasadnione powody do obejmowania sądowej zgody na zbycie nieruchomości przez niezdolnego jurysdykcją wyłączną sądów państwa miejsca położenia nieruchomości. W szczególności nie przemawiają za tym względy bliskości ani nie jest to konieczne do ochrony zwierzchnictwa terytorialnego tego państwa.
Autor wskazuje też, że artykuł 11102 k.p.c. ma zastosowanie jedynie w odniesieniu do postępowań spadkowych, które dotyczą osób zmarłych przed 17.08.2015 r. Rozporządzenie spadkowe zastępuje bowiem przepisy o jurysdykcji z Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące spraw spadkowych. Autor argumentuje, że glosowana uchwała SN w połączeniu z wejściem w życie unijnego rozporządzenia spadkowego doprowadzi do minimalizacji znaczenia art. 11102 k.p.c.
Słowa kluczowe: jurysdykcja krajowa, jurysdykcja wyłączna, rozstrzygnięcie dotyczące praw rzeczowych na nieruchomości, sprawy o prawa rzeczowe, zgoda na zbycie nieruchomości przez opiekuna osoby pozbawionej zdolności do czynności prawnych
Dr Hab. Maciej Zachariasiewicz
Department of Civil Law, Kozminski University in Warsaw, legal counsel, Poland.
ORCID: https://orcid.org/0000-0002-2848-0216
A restrictive interpretation of the term ‘decision regarding rights in rem on real property’. Commentary on the resolution of the Supreme Court – Civil Chamber of 8 November 2019, III CZP 24/19
This commentary discusses the Supreme Court’s resolution of 8 November 2019, breaking away from the previous interpretation of the Civil Procedures Code (CPC), according to which judicial consent for the disposal of real property located in Poland by an incapacitated person or that person’s guardian falls with the exclusive jurisdiction of the Polish courts. The Supreme Court departs from such a broad understanding of the notion of ‘decision regarding rights in rem’ under Article 11102 CPC. The author approves of this development of the interpretation adopted in the resolution.
The decision of the German court giving such consent does not fall with the scope of the Regulation (EU) no. 1215/2012 of the European Parliament and of the Council of 12 December 2012 on jurisdiction and the recognition and enforcement of judgments in civil and commercial matters (Brussels I bis). However, the author argues that there is a strong justification for seeking convergence between the interpretation of the provisions of the Polish Civil Procedures Code regarding exclusive jurisdiction and the interpretation of Article 24 of Brussels I bis. He also argues that there are no legitimate reasons for extending the exclusive jurisdiction of the court where the real property is located to judicial consent for the disposal of that property by an incapacitated person. In particular, this is not supported by considerations of proximity, nor is it necessary to protect the territorial sovereignty of that state.
The author also points out that Article 11102 CPC only applies to succession proceedings involving people who died before 17 August 2015. This is because the EU Succession Regulation supersedes the provisions of the Civil Procedures Code regarding jurisdiction in succession matters. The author also argues that this resolution of the Supreme Court, combined with the entry into force of the EU Succession Regulation, will lead to a minimization of the significance of Article 11102 CPC.
Keywords: national jurisdiction, exclusive jurisdiction, decisions regarding rights in rem on real property, cases regarding rights in rem, consent for the disposal of real property by the guardian of an incapacitated person
Bibliografia / References
Ciszewski J., Ereciński T. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Warszawa 2006.
Jankowski J. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom 2. Komentarz. Art. 730–1217, Warszawa 2019.
Jenard P., Report on the Convention on jurisdiction and the enforcement of judgments in civil and commercial matters, O.J. 1979 C 59.
Marciniak A. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom V. Komentarz. Art. 1096-1217, Warszawa 2020.
Margoński M., Europejskie poświadczenie spadkowe. Charakter i konstrukcja prawna, Warszawa 2022.
Pazdan M., Zakres zastosowania rozporządzenia spadkowego [w:] Nowe europejskie prawo spadkowe, red. M. Pazdan, J. Górecki, Warszawa 2015.
Symeonides S., The Brussels I Regulation and third countries, „Social Science Research Network” 2018/3231715.
Szanciło T. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Art. 459–1217, Warszawa 2023.
Tomczak T., Jurysdykcja oraz prawo właściwe dla dziedziczenia testamentowego praw rzeczowych w świetle rozporządzenia nr 650/2012, „Transformacje Prawa Prywatnego” 2019/4.
Weitz K., Jurysdykcja krajowa w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2005.
Weitz K., Jurysdykcja krajowa w sprawach spadkowych w świetle rozporządzenia spadkowego [w:] Nowe europejskie prawo spadkowe, red. M. Pazdan, J. Górecki, Warszawa 2015.
Wysocka-Bar A., Jurysdykcja krajowa sądów polskich a kolizyjna jednolitość spadku, „Problemy Współczesnego Prawa Międzynarodowego, Europejskiego i Porównawczego” 2016, vol. 14.
Załucki M. (red.), Unijne rozporządzenie spadkowe nr 650/2012. Komentarz, Warszawa 2018.
dr Katarzyna Ciućkowska
adiunkt, Katedra Prawa Cywilnego i Prawa Prywatnego Międzynarodowego, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0001-5034-6024
udział w autorstwie tekstu: 50%
Justyna Piskorek-Waszkiewicz
referendarz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej; radca prawny, Polska.
ORCID: https://orcid.org/0009-0006-6887-1541
udział w autorstwie tekstu: 50%
Zlecający usługę detektywistyczną jako sprawca naruszenia dóbr osobistych. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 16 września 2022 r., II CSKP 355/22
Stan faktyczny, do którego odnosi się glosowane orzeczenie, dotyczy prowadzenia czynności detektywistycznych w związku z toczącym się postępowaniem rozwodowym. Naruszenie dóbr osobistych dotyczyło nowego partnera jednego z rozwodzących się małżonków, w stosunku do którego detektyw podjął czynności w ramach powierzonego mu zlecenia.
Z uzasadnienia glosowanego rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego wynika, że zasadniczo zlecający usługę detektywistyczną będzie ponosił odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych osoby trzeciej, mimo że nie jest on sprawcą bezpośrednim takiego naruszenia. Niemniej jednak przy ocenie, czy zachodzą przesłanki wyłączające bezprawność, należy wziąć pod uwagę, czy zlecenie usługi miało usprawiedliwiony cel oraz czy miało charakter konieczny do uzyskania tego celu, a także, czy było proporcjonalne w zestawieniu z zamierzonym i usprawiedliwionym celem.
Słowa kluczowe: dobra osobiste, detektyw, sprawca pośredni, sprawca bezpośredni, rozwód
Dr Katarzyna Ciućkowska
assistant professor, Department of Civil Law and International Private Law, Faculty of Law and Administration, University of Warmia and Mazury in Olsztyn, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0001-5034-6024
Commitment in the preparation of the article: 50%
Justyna Piskorek-Waszkiewicz
Referendary of the General Counsel to the Republic of Poland, legal counsel, Poland.
ORCID: https://orcid.org/0009-0006-6887-1541
Commitment in the preparation of the article: 50%
Client of a detective service as a perpetrator of a breach of personal interests. Commentary on the ruling of the Supreme Court – Civil Chamber of 16 September 2022, II CSKP 355/22
The facts referred to in the judgment under review apply to investigative activities of a detective conducted in connection with pending divorce proceedings. The breach of personal interests applied to the new partner of one of the divorcing spouses, with respect to whom the detective took up activities as part of his commissioned services.
It arises from the reasoning of the Supreme Court judgment in question that, in principle, the person commissioning the detective service is liable for the breach of the third party’s personal interests, even though he is not the direct perpetrator of such a breach. Nevertheless, when assessing whether there are premises ruling out illegality, account should be taken of whether the commissioning of the service had a justified purpose and whether it was necessary to achieve it, as well as whether it was proportional to the intended and justified purpose.
Keywords: Personal interests, detective, indirect perpetrator, direct perpetrator, divorce
Bibliografia / References
Lackoroński B., Odpowiedzialność cywilna za pośrednie naruszenia dóbr, Warszawa 2013.
Machnikowski P., Kodeks cywilny. Komentarz, red. E. Gniewek, P. Machnikowski, Warszawa 2021.
Sobczak J., Prawo prasowe. Komentarz, Warszawa 2008.
Strugała R., Naruszenie praw osobistych przez zaniechanie. Konstrukcja prawna, „Transformacje Prawa Prywatnego” 2018/3.
dr Adrian Zbiciak
adiunkt, Katedra Postępowania Karnego, Wydział Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji, Katolicki Uniwersytet Lubelski; sędzia Sądu Rejonowego w Chełmie, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-9501-8611
Skład sądu odwoławczego w sytuacji zastosowania nadzwyczajnego obostrzenia kary na skutek przypisania popełnienia przestępstw skarbowych w warunkach ciągu przestępstw. Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 13 czerwca 2023 r., I KZP 21/22
Teza o wyłączeniu zastosowania art. 449 § 2 Kodeksu postępowania karnego i konieczności rozpoznania sprawy przez sąd odwoławczy w trzyosobowym składzie w sytuacji, w której w wyniku decyzji sądu o połączeniu do wspólnego rozpoznania trzech spraw, w których odrębnie prowadzone było dochodzenie, gdzie sąd następnie zastosował instytucję ciągu przestępstw skarbowych, jest kontrowersyjna. Argumentacja Sądu Najwyższego co do tej kwestii wydaje się pomijać specyficzny charakter instytucji ciągu przestępstw z art. 37 § 1 pkt 3 Kodeksu karnego skarbowego, która jest instytucją nadzwyczajnego obostrzenia kary. W analizowanym przypadku decydujące znaczenie dla składu sądu odwoławczego, w ocenie autora glosy, powinna mieć forma postępowania przygotowawczego z chwili jej zakończenia.
Słowa kluczowe: postępowanie karne, postępowanie karne skarbowe, dochodzenie, kara za ciąg przestępstw, skład sądu odwoławczego, brak skargi uprawnionego oskarżyciela
Dr Adrian Zbiciak
assistant professor, Criminal Proceedings Department, Faculty of Law, Cannon Law and Administration, the John Paul II Catholic University of Lublin, judge of the District Court in Chełm, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-9501-8611
The bench of the court of appeal in a situation where extraordinary aggravation of the punishment is applied as a result of the imputation of fiscal crimes under the conditions of a string of crimes. Commentary on the ruling of the Supreme Court – Criminal Chamber of 13 June 2023, I KZP 21/22
The thesis regarding the exclusion of the application of Article 449 § 2 of the Criminal Procedures Code and the need for the case to be heard by the court of appeal in a three-member bench in a situation where the court applied the institution of a string of fiscal crimes as a result of its decision to combine three cases, in which separate investigations were conducted, for joint consideration, is controversial. The Supreme Court’s arguments on this matter seem to ignore the specific nature of the institution of the string of crimes under Article 37 § 1, item 3 of the Fiscal Crime Code, which is an institution of extraordinary severity of punishment. According to the author of the commentary, in the case under review, the form of the pre-trial proceedings at the time of their completion should be of decisive significance to the membership of the bench of the court of appeal.
Keywords: criminal proceedings, fiscal crime proceedings, investigation, punishment for a string of crimes, membership of the bench of the court of appeal, lack of motion from an authorized accuser
Bibliografia / References
Giezek J. [w:] D. Gruszecka, K. Lipiński, G. Łabuda, J. Giezek, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, Warszawa 2021.
Kardas P. [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53–116, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016.
Lachowski J. [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. V. Konarska-Wrzosek, LEX 2023.
Świecki D. [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom II, red. D. Świecki, Warszawa 2022.
Zabłocki S. [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom IV. Komentarz do art. 425–467, red. R. A. Stefański, S. Zabłocki, Warszawa 2021.
dr hab. Kamil Antonów, profesor Uniwersytetu Opolskiego
Katedra Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, Instytut Nauk Prawnych, Uniwersytet Opolski, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0001-5669-0272
Uwzględnienie przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości przypadających przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresów pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16. roku życia. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 czerwca 2022 r., III UZP 1/22
Glosowana uchwała Sądu Najwyższego rozstrzyga rozbieżność co do wykładni art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych sprowadzającą się tego, czy warunkiem koniecznym uwzględnienia przy ustalaniu prawa do emerytury oraz obliczaniu jej wysokości przypadających przed 1.01.1983 r. okresów pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16. roku życia jest posiadanie przez osobę wykonującą taką pracę we wskazanym okresie statusu domownika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników. W tym zakresie przesądzono, że skorzystania z tego uprawnienia nie można uzależniać od legitymowania się statusem domownika, ponieważ taki wymóg nie został przewidziany w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz z uwagi na fakt, iż pojęcie „domownik” wprowadzono do prawa ubezpieczenia społecznego rolników od 1.01.1983 r., zaś wymieniony przepis dotyczy wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym przed tą datą. W glosie podkreślono również, że do wyjaśnienia wątpliwości związanych ze stosowaniem art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wystarczające jest posłużenie się wykładnią językową, przynosi ona bowiem jednoznaczne rezultaty ze względu na dostatecznie precyzyjną treść analizowanej normy podlegającej ścisłej interpretacji w zgodzie z zasadą formalizmu normatywnego obowiązującego w sferze prawa ubezpieczeń społecznych.
Słowa kluczowe: okresy pracy w gospodarstwie rolnym, okresy składkowe, domownik, powszechne ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie społeczne rolników
Dr Hab. Kamil Antonów, professor of the University of Opole
Department of Labour and Social Insurance Law, Institute of Legal Studies, University of Opole, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0001-5669-0272
Acceptance of periods of farm work before 1 January 1983 after reaching the age of 16 while determining whether there is an entitlement to a pension and in the calculation of its amount. Commentary on the resolution of the Supreme Court – Labour and Social Insurance Chamber of 8 June 2022, III UZP 1/22
This resolution of the Supreme Court settles the discrepancy regarding the interpretation of Article 10, para. 1, item 3 of the Act on old-age and disability pensions from the Social Insurance Fund of 17 December 1998, which boils down to the question of whether the necessary condition for the inclusion of periods of farm work after the age of 16 before 1 January 1983 is for the person performing such work to have the status of a member of a household in the meaning of the provisions on social insurance for farmers when determining whether there is an entitlement to an old-age pension and when calculating its amount. In this respect, it was ruled that the entitlement cannot be made conditional on being a member of a household, because such a requirement is not provided for in Article 10, para. 1, item 3 of the Act on old-age and disability pensions from the Social Insurance Fund, and because the concept of ‘member of a household’ was introduced into the social security law for farmers from 1 January 1983, while this provision applies to farm work before that date. The commentary also emphasizes that, in order to clarify doubts related to the application of Article 10, para. 1, item 3 of the Act on old-age and disability pensions from the Social Insurance Fund, it is sufficient to use a linguistic interpretation, because this gives unambiguous results due to the sufficiently precise wording of the norm in question, which is subject to strict interpretation in accordance with the principle of normative formalism that is applicable under social insurance law.
Keywords: periods of farm work, contributory periods, member of a household, universal social insurance, social insurance for farmers
Bibliografia / References
Antonów K. [w:] Prawo pracy i ubezpieczeń społecznych, red. K.W. Baran, Warszawa 2022.
Antonów K. [w:] System prawa ubezpieczeń społecznych. Część ogólna, red. A. Wypych-Żywicka, t. I, Warszawa 2020.
Jędrasik-Jankowska I., Prawo do emerytury z ubezpieczenia i zaopatrzenia społecznego. Komentarz do ustaw z orzecznictwem, Warszawa 2019.
Leszczyński L., Zagadnienia teorii stosowania prawa. Doktryna i tezy z orzecznictwa, Kraków 2004.
Nowacki J., Tobor Z., Wstęp do prawoznawstwa, Warszawa 2012.
Zieliński T., Ubezpieczenie społeczne pracowników. Zarys systemu prawnego – część ogólna, Warszawa-Kraków 1994.
dr hab. Janusz Żołyński
Uczelnia Jana Wyżykowskiego w Polkowicach, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0001-7376-1693
Rezygnacja członka związku zawodowego z członkostwa w tej organizacji a ochrona przewidziana w art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych. Glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 maja 2022 r., II PSKP 117/21
Ustawa o związkach zawodowych chroni działaczy tej organizacji wskazanych imiennie chwałą zarządu związku przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem stosunku prawnego łączącego ich z pracodawcą. Ochrona ta nie ma jednak charakteru absolutnego. Musi ona uwzględniać charakter związku zawodowego, który jest de facto stowarzyszeniem, a tym samym sferę wolności każdego człowieka. Konsekwencją jest to, że członek związku zawodowego, który zrezygnował z członkostwa w tej organizacji, pozbawia się tym samym ochrony przewidzianej w art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych.
Słowa kluczowe: ochrona związkowa, rezygnacja z członkostwa w związku, utrata ochrony związkowej
Dr Hab. Janusz Żołyński
Jan Wyżykowski University in Polkowice, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0001-7376-1693
Resignation of a trade union member from membership of that organization in the light of the protection under Article 32, para. 1 of the Act on Trade Unions. Commentary on the ruling of the Supreme Court – Labour and Social Insurance Chamber of 18 May 2022, II PSKP 117/21
The Act on Trade Unions protects activists of that organization designated personally by a resolution of the union’s board against termination or dissolution of their legal relationship with the employer. However, this protection is not of an absolute nature. It has to take into account the nature of the trade union, which is, in fact, an association, and similarly the sphere of everyone’s freedom. The consequence is that a member of a trade union who has resigned from membership of that organization simultaneously loses the protection provided for under Article 32, para. 1 of the Act on Trade Unions.
Keywords: union protection, resignation from membership of a union, loss of union protection
Bibliografia / References
Baran K., Normatywne gwarancje stabilizacji zatrudnienia działaczy związkowych, „Monitor Prawa Pracy” 2004/3.
Żołyński J., O znaczeniu matematyki w prawie pracy, Poznań 2023.
prof. dr hab. Jacek Jagielski
Kierownik Katedry Prawa i Postępowania Administracyjnego, Wydział Prawa i Administracji, Uniwersytet Warszawski, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-3033-3282
Kara pieniężna przewidziana w art. 127b ust. 1a ustawy – Prawo farmaceutyczne a postępowanie dotyczące naruszenia tzw. progów antykoncentracyjnych. Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 lutego 2023 r., II GSK 1987/22
Przedmiotem glosy jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym Sąd zajmował się zagadnieniem kary pieniężnej nałożonej w trybie art. 127b ust. 1a–1b Prawa farmaceutycznego (u.p.f.) w sytuacji, gdy spółka nie przekazała dokumentacji objętej wezwaniem wystosowanym do niej przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego w trybie art. 37at ust. 8 u.p.f. w związku z toczącym się postępowaniem wyjaśniającym dotyczącym przestrzegania przez tę spółkę tzw. progów koncentracji określonych w art. 99 ust. 3 pkt 2 i 3 u.p.f. Podstawowe zagadnienie w sprawie dotyczyło zakresu kompetencji organu uregulowanej w art. 37at ust. 8 u.p.f., tj. kwestii, czy obowiązek przekazania dokumentacji określony w art. 37at ust. 8 u.p.f. obejmuje również obowiązek przekazania takiej dokumentacji poza postępowaniem związanym z prowadzoną inspekcją i kontrolą. Sąd stwierdził, że kara przewidziana w art. 127b ust. 1a u.p.f. nie może być stosowana w związku z postępowaniem dotyczącym naruszenia tzw. progów antykoncentracyjnych.
Słowa kluczowe: progi koncentracji, zezwolenie na prowadzenie apteki, kara pieniężna, obowiązek przekazania dokumentacji
Professor Dr Hab. Jacek Jagielski
Head of the Department of Administrative Law and Proceedings, Faculty of Law and Administration, University of Warsaw, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-3033-3282
Fine provided for in Article 127b, para. 1a of the Pharmaceutical Law in the context of proceedings on the breach of the so-called anti-concentration thresholds. Commentary on the ruling of the Supreme Administrative Court of 9 February 2023, II GSK 1987/22
The commentary addresses the judgment of the Supreme Administrative Court in which the Court dealt with the issue of a fine imposed in the procedure of Article 127b, para. 1a–1b of the Pharmaceutical Law (PL) in a situation where the company failed to provide the documentation required by the summons sent to it by the Chief Pharmaceutical Inspectorate in the procedure of Article 37at, para. 8 PL in connection with the pending investigation regarding the company’s observance of the so-called concentration thresholds specified in Article 99, para. 3, items 2 and 3 PL. The basic issue in the case applied to the scope of competence of the administrative body regulated in Article 37at, para. 8 PL, i.e. whether the obligation to provide the documentation specified in Article 37at, para. 8 PL also includes the obligation to provide such documentation outside proceedings related to the inspection and audit. The court held that the penalty provided for in Article 127b, para. 1a PL cannot be applied in connection with proceedings related to a breach of the so-called anti-concentration thresholds.
Keywords: anti-concentration thresholds, retail pharmacy licence, fine, obligation to provide documentation
Bibliografia / References
Pudzianowska D., Sukcesja administracyjnoprawna zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej. Glosa do wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4.02.2020 r., II GSK 3025/17, II GSK 3026/17, II GSK 3027/17, II GSK 3135/17, II GSK 3291/17, oraz 5.02.2020 r., II GSK 2478/17, „Przegląd Sądowy” 2021/7–8.
Agnieszka Brol
prawniczka in-house, Warszawa, Polska. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-3414-7129
Możliwość sprzedaży napojów alkoholowych z wykorzystaniem Internetu. Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 września 2022 r., II GSK 2034/18
Sprzedaż alkoholu jest jednym z przykładów ustawowej reglamentacji swobody prowadzenia działalności gospodarczej. Ustawodawca wprowadził szczególne zasady związane ze sprzedażą napojów alkoholowych, polegające między innymi na konieczności uzyskania zezwoleń odpowiednio na obrót hurtowy napojami alkoholowymi oraz na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży bądź poza nim. Zasady te szczegółowo reguluje ustawa z 26.10.1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, która – pomimo kilku nowelizacji – nie objęła swoim zakresem kwestii związanych z Internetem, będącym przestrzenią szczególnie istotną we współczesnym świecie. Konieczność dostosowania działalności gospodarczej do współczesnych realiów powoduje, że niezbędne jest ustalenie, czy sprzedaż napojów alkoholowych z wykorzystaniem Internetu jest zgodna z uregulowaniami ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Słowa kluczowe: ustawa o wychowaniu w trzeźwości, postępowanie administracyjne, sprzedaż alkoholu przez Internet, cofnięcie zezwolenia na sprzedaż alkoholu, dopuszczalne miejsca sprzedaży alkoholu
Agnieszka Brol
in-house lawyer, Warsaw, Poland. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-3414-7129
Ability to sell alcoholic beverages online. Commentary on the ruling of the Supreme Administrative Court of 8 September 2022, II GSK 2034/18
The sale of alcohol is one of the examples of a statutory limitation of the freedom to conduct business. The legislator has introduced special rules related to the sale of alcoholic beverages, involving, among other things, the need to obtain licences for the wholesale sales of alcoholic beverages and the sale of alcoholic beverages intended for consumption at or outside the point of sale. These rules are regulated in detail by the Act on upbringing in sobriety and counteracting alcoholism of 26 October 1982, which, despite several amendments, has not encompassed issues related to the Internet, which is a particularly important space in the modern world. The need to adapt business activities to modern realities makes it necessary to determine whether it is possible to sell alcoholic beverages online in accordance with the provisions of the Act on upbringing in sobriety and counteracting alcoholism.
Keywords: Act on upbringing in sobriety and counteracting alcoholism, administrative proceedings, online alcohol sales, revocation of a licence to sell alcohol, permissible places to sell alcohol
Bibliografia / References
Fleszer D., Reglamentacja działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży detalicznej alkoholu, „Przegląd Prawa Handlowego” 2015/6.
Kaczocha M. [w:] Komentarz do ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych, LEX 2022.
Kubik A., Sprzedaż alkoholu przez Internet, „Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego” 2015/3 (801).
Niżnik-Dobosz I. [w:] M. Koszowski, I. Niżnik-Dobosz, Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komentarz, LEX 2022.
Rytel-Warzocha A., Wolność działalności gospodarczej w świetle orzecznictwa polskiego Trybunału Konstytucyjnego, „Gdańskie Studnia Prawnicze” 2017, t. XXXVII.
dr hab. Grzegorz Sibiga, prof. PAN
Instytut Nauk Prawnych, Polska Akademia Nauk. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-4721-8272
Nadanie przez system teleinformatyczny identyfikatora pisma w doręczanym wydruku decyzji. Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2022 r., I FSK 217/22
W glosie krytycznie oceniono pogląd sądu, że w doręczanym wydruku decyzji, o którym mowa w art. 144b § 1 Ordynacji podatkowej (o.p.), brak naniesienia identyfikatora pisma nadawanego przez system teleinformatyczny (art. 144b § 2 pkt 2 o.p.) zawsze prowadzi do nieskuteczności takiego doręczenia, ponieważ wada ta istotnie wpływa na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Tymczasem w procesie doręczania dokumentu nadrukowane elementy treściowe kopii nie odgrywają żadnej roli, a co z tym związane – nie wpływają na skuteczność bądź nieskuteczność tej czynności. O istotnej wadliwości, w związku z domniemaniem z art. 144b § 4 o.p., można mówić tylko wówczas, gdy w realiach konkretnej sprawy brak naniesionego identyfikatora uniemożliwił odszukanie dokumentu elektronicznego (decyzji) w systemie teleinformatycznym, podczas gdy stan sprawy tego wymagał. Jednak w sprawie, w której wydano glosowany wyrok, taka sytuacja nie zaistniała.
Słowa kluczowe: wydruk, identyfikator, system teleinformatyczny, podpis elektroniczny
Dr Hab. Grzegorz Sibiga, professor of the Polish Academy of Sciences
Institute of Law Studies, Polish Academy of Sciences. ORCID: https://orcid.org/0000-0002-4721-8272
Assignment by the ICT system of an ID to a letter in the printout of a decision to be served. Commentary on the ruling of the Supreme Administrative Court of 27 May 2022, I FSK 217/22
The opinion critically assesses the court’s outlook that, in the case of the service of a printed version of a decision, as referred to in Article 144b § 1, of the Tax Code, the lack of ID assigned by the ICT system (Article 144b § 2, item 2) always leads to the ineffectiveness of such service, because that defect significantly affects the outcome of the case in the meaning of Article 145 § 1, item 1(c) of the Law on Proceedings before Administrative Courts. Meanwhile, the printed elements of the text of the copy have no significant role in the process of serving the document and therefore they do not affect the effectiveness or ineffectiveness of such an act. There can only be talk of a significant defect related to the presumption from Article 144b § 4 in the situation when, in a particular case, the lack of ID prevented the location of the electronic document (decision) in the ICT system, while the status of the case required this. However, there was no such a situation in the case in which the judgment was issued.
Keywords: printout, ID, ICT system, electronic signature
Bibliografia / References
Frankiewicz E., Wydanie a doręczenie decyzji administracyjnej, „Państwo i Prawo” 2002/2.
Hauser R., Wierzbowski M. (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Legalis 2021.
Sibiga G., „Odwrócona cyfryzacja” w postępowaniu administracyjnym ogólnym po nowelizacji Kodeksu postępowania administracyjnego z 16.4.2020 r., „Monitor Prawniczy” 2020/18.
Wojsyk K., e-Podręcznik e-usługi publiczne, hasło: „Identyfikator/brak identyfikatora dokumentu”, Ministerstwo Cyfryzacji 2019.
Zamów prenumeratę: https://www.profinfo.pl/czasopisma