Co kilka lat dochodzi do radykalnych modyfikacji podstaw programowych oraz koncepcji ich realizacji. Szczególnie burzliwe dyskusje toczą się wokół dwóch przedmiotów: historii i języka polskiego. Pierwszy z nich wzbudza skrajne emocje, począwszy od zwolenników polonocentryzmu i propedeutyczno-linearnego nauczania historii, po głosicieli minimalizmu historycznego, natomiast w przypadku języka polskiego największe kontrowersje dotyczą kanonu lektur obowiązkowych i treści z zakresu teorii literatury.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2024/6
Pod koniec kwietnia do konsultacji publicznych trafiły dwa projekty nowelizacji rozporządzeń w sprawie podstawy programowej. (…) Zmiany mają obowiązywać od 1 września i obejmować przesunięcie treści nauczania między różnymi klasami, a nie etapami edukacyjnymi, a także uwzględniać wykorzystanie w procesie kształcenia cyfrowych narzędzi i zasobów edukacyjnych dostępnych w internecie.
W zapowiedzi resortu edukacji przedstawione projekty stanowią wprowadzenie do gruntownych zmian planowanych od roku szkolnego 2025/2026, a promujących odejście od encyklopedyzmu na rzecz doskonalenia umiejętności praktycznych, zwiększenie motywacji do nauki, rozwijanie właściwych postaw, przekonań i zainteresowań uczniów oraz dostosowanie zakresu treści nauczania do ramowych planów. Ponadto od 2025 r. treści zawarte w podstawie programowej mają ponownie stanowić jedyną podstawę przeprowadzenia egzaminu ósmoklasisty i maturalnego.
Ze względu na obszerność i złożoność tematyki w niniejszym artykule omawiam zagadnienia najbardziej dyskutowane w środowisku oświatowym, a związane z podstawą programową do języka polskiego i historii.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html
