Praktyczne umiejętności związane ze stosowaniem nowych technologii stają się bardzo ważne we współczesnym świecie. Niezależnie od tego, jaką ścieżkę kariery wybiorą w przyszłości nasi uczniowie, wyposażenie ich w kompetencje cyfrowe już dziś korzystnie wpłynie na rozwój. Dlatego w niniejszym artykule omawiam praktyczne aspekty wdrażania w placówce oświatowej procesów związanych z drukiem 3D i zarządzania nimi.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2024/1
Historia rozwoju druku 3D w edukacji jest powiązana z rosnącą popularnością tej technologii w wielu obszarach przemysłu. Wczesne etapy rozwoju drukarek 3D przypadają na lata 2000–2010. Na początku XXI wieku druk 3D był kosztowną i wyrafinowaną technologią stosowaną głównie w przemyśle przy produkcji i prototypowaniu. Ze względu na stopień skomplikowania i koszt wytworzenia narzędzi do druku 3D nie dostrzegano możliwości jego szerokiego zastosowania w sektorze edukacji. Sytuacja uległa zmianie, gdy na początku 2010 r. na rynku pojawiły się przystępne cenowo drukarki 3D – niższy koszt zakupu urządzeń przełożył się na zwiększone zainteresowanie ich wykorzystaniem na lekcjach.
Ponieważ obecnie cena drukarek 3D spadła, wzrosła ich dostępność dla placówek oświatowych. Zwiększyło się też znaczenie wykorzystania tej technologii w programach edukacyjnych STEM (ang. science, technology, engineering, mathematics ‘nauki ścisłe, technologia, inżynieria i matematyka’) jako sposób na zilustrowanie i wprowadzenie tych przedmiotów. Nauczyciele przechodzą szkolenie w zakresie stosowania narzędzi cyfrowych i włączania ich do pracy na zajęciach. Stopień integracji jest różny, ale druk 3D znajduje coraz szersze zastosowanie w szkołach, bo to cenne narzędzie zachęcające uczniów do kreatywności oraz wspierające ich w rozwoju umiejętności inżynieryjnych i projektowych.
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html
