Edukacja klimatyczna kojarzy się przede wszystkim z tworzeniem i realizacją programów nauczania, scenariuszy lekcji, materiałów dydaktycznych itp. Znacznie mniej uwagi poświęca się zarządzaniu, organizacji pracy szkoły, regulacjom prawnym. Tymczasem organy prowadzące i nadzoru powinny zwrócić uwagę na szerszy kontekst edukacji klimatycznej związany z infrastrukturą placówki, rozwojem kompetencji dyrektora oraz środowiskiem, w jakim funkcjonują uczniowie.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2021/5
Aby zrozumieć znaczenie wpływu organizacji pracy szkoły na edukację (nie tylko klimatyczną), warto powołać się na sformułowaną w latach 70. przez Alberta Bandurę i współpracowników teorię społecznego uczenia się (ang. social learning theory). Dotyczy ona interakcji człowieka ze środowiskiem społecznym oraz jego wpływu na proces uczenia się i opisuje dwa podstawowe sposoby pozyskiwania wiedzy:
a) uczenie się na podstawie analizy konsekwencji własnych działań, w tym uczenie się na błędach – jest to świadomy proces tworzenia założeń, jakie działania w danej sytuacji doprowadzą do oczekiwanych skutków, podobny do warunkowania sprawczego, z tą różnicą, że uświadamianie sobie rezultatów własnych działań umożliwia większą plastyczność w zmianie zachowania;
b) modelowanie – jest związane z naśladowaniem osób i zjawisk w naszym otoczeniu; modelowanie, czyli scenariusz, w którym widzimy czyjeś zachowania i przyjmujemy je jako własne, wspomaga proces uczenia się, a także stany psychiczne i procesy poznawcze.
