Uczenie się jest zarządzaniem wiedzą, a zarządzanie to dysponowanie określonymi zasobami. Wraz z rozwojem cywilizacji zasoby niezbędne w uczeniu się rosną i zyskują na znaczeniu. Podzielimy je na uczniowskie i nauczycielskie, a rozważymy w dwu kolejnych odcinkach cyklu „Przebudowa edukacji w XXI wieku”.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2024/6
Co stanowi zasoby psychiczne uczniów? W aktualnej teorii dydaktycznej są to wiadomości, umiejętności i postawy regulujące działania poznawcze przewidziane programem kształcenia. Rewolucja cyfrowa odwraca jednak tę hierarchię, bo dostęp do uporządkowanych wiadomości jest łatwiejszy niż dotychczas, a godzenie motywacji wewnętrznej z puchnącymi programami staje się coraz trudniejsze. W tej sytuacji rozwijanie motywacji do samodzielnego uczenia się wysuwa się na czoło pożądanych efektów edukacji. Zajmowaliśmy się tym w dwu poprzednich odcinkach cyklu („Dyrektor Szkoły” 2024/3 i 2024/4).
Zasoby psychiczne uczniów mają wielkie znaczenie nie tylko w trakcie kształcenia szkolnego i akademickiego, lecz także – i to coraz wyraźniej – w pracy zawodowej. Stanowią kapitał ludzki wszystkich instytucji, w których trwa wyścig o jakość i potrzebne jest uczenie się personelu przez całe życie. W teorii organizacji kapitał ludzki to wszystkie, ale to absolutnie wszystkie zasoby niematerialne kojarzone z człowiekiem traktowanym jako samodzielna istota ludzka. Składają się na niego zdrowie i wydolność organizmu, nastawienia życiowe, zdolności i doświadczenie oraz szczegółowe kompetencje zatrudnionych (Walukiewicz, 2010, s. 25).
Zamów prenumeratę: www.profinfo.pl/sklep/dyrektor-szkoly,7340.html
