Pandemia koronawirusa zdecydowanie podniosła poziom zainteresowania nauczaniem domowym (pozainstytucjonalnym), czyli realizacją obowiązku edukacyjnego nie poprzez zajęcia organizowane lub prowadzone przez szkołę, lecz bezpośrednio przez rodziców. Warto, by dyrektor szkoły wiedział, jakie przepisy regulują tę formę kształcenia, i znał poszczególne etapy procedury zarówno ze strony szkoły, jak i wnioskujących rodziców.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2021/6
Nauczania domowego uregulowanego w art. 37 pr. ośw. nie należy mylić z innymi przypadkami, gdy uczeń „wyjęty jest” z przypisanej mu klasy w szkole. Od takich form kształcenia jak indywidualny program nauki lub indywidualny tok nauki (art. 115 pr. ośw.), gdzie sposób kształcenia układany jest przez szkołę, edukację domową odróżnia aspekt samodzielnego organizowania i odpowiedzialności rodziców za naukę ich dziecka.
Edukacja domowa nie oznacza jednak całkowitej dowolności oraz pozostawienia uczniów i rodziców samych sobie. Niezmiennie w warstwie dydaktycznej celem jest realizacja programu nauczania. Weryfikacja tego założenia następuje w ramach kwalifikacji rocznej i kończącej dany etap edukacji (art. 44a–44zra u.s.o. w zw. z art. 37 § 6 pr. ośw.). Ponadto dzieci nie są całkiem odcięte od szkoły, bo mają np. możliwość korzystania z bezpłatnych podręczników, materiałów edukacyjnych i ćwiczeniowych.
Z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na nauczanie domowe występują rodzice (zdefiniowani w art. 4 pkt 18 pr. ośw.) dziecka przyjętego do szkoły zarówno publicznej, jak i niepublicznej (art. 37 ust. 1 pr. ośw.). Konieczne jest wpisanie ucznia do dokumentacji przebiegu nauczania (księga uczniów), czynność ta stanowi bowiem formalny wyraz przyjęcia go do szkoły.
