Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 22 czerwca 2016 r., III CZP 19/16
Cywilne prawo – zobowiązania – poręczenie na czas oznaczony – wytoczenie powództwa o zaspokojenie zabezpieczonego roszczenia – przedawnienie – umowny termin zawity
Andrzej Szlęzak
Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 22 czerwca 2016 r., III CZP 19/16
Cywilne prawo – zobowiązania – poręczenie na czas oznaczony – wytoczenie powództwa o zaspokojenie zabezpieczonego roszczenia – przedawnienie – umowny termin zawity
Glosa
Autor uważa, że nie ma żadnej zależności pomiędzy upływem terminu, na jaki umowę poręczenia zawarto, a istnieniem roszczeń, jakie mogły w związku z nią powstać przed tą datą oraz dopuszczalnością ich późniejszego dochodzenia przed sądem.
Pozostawanie umowy poręczenia w mocy jest warunkiem koniecznym powstania roszczeń, ale nie dla poszukiwania ich ochrony w drodze powództwa. Roszczeń takich wierzyciel może skutecznie dochodzić przed sądem do upływu terminu ich przedawnienia, a więc stosowne powództwo może zostać wszczęte także po zgaśnięciu umowy poręczenia.
Tym samym – inaczej niż chce Sąd Najwyższy – dla zachowania takich roszczeń nie jest konieczne wytoczenie powództwa przeciwko poręczycielowi przed upływem terminu, zastrzeżonego dla umowy poręczenia.
Słowa kluczowe: cywilne prawo, zobowiązania, poręczenie na czas oznaczony, wytoczenie powództwa o zaspokojenie zabezpieczonego roszczenia, przedawnienie, umowny termin zawity
Andrzej Szlęzak
Resolution of the Supreme Court – Civil Chamber of 22 June 2016, III CZP 19/16
Civil law – obligations – fixed-term surety – starting a lawsuit for performance of a secured claim – statute of limitations – contractual prescription term
Commentary
The author argues that there is no correlation between the expiry of a term of a surety contract and the existence of claims which might have arisen under the contract prior to such date, as well as the admissibility of subsequent pursuing of such claims before a court of law.
The surety contract’s remaining in force is a necessary condition for the claims to arise thereunder, but not to seek their protection through litigation. Such claims may be effectively pursued before a court of law until the lapse of the statute of limitations; thus, a lawsuit may be filed also after the surety contract expired.
Therefore, contrary to what the Supreme Court has held, to enjoy such claims it is not necessary to start litigation against the surety before the lapse of the term of the surety contract.
Keywords: civil law, obligations, fixed-term surety, starting a lawsuit for performance of a secured claim, statute of limitations, contractual prescription term
Zbigniew Kuniewicz
Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 8 maja 2015 r., III CZ 19/15
Spółki kapitałowe – powołanie kolejny raz w ciągu roku obrotowego członka zarządu
Glosa
Glosowane postanowienie Sądu Najwyższego rozstrzyga kwestię dotyczącą sposobu liczenia kadencji członka zarządu. Mający względnie obowiązujący charakter art. 202 § 1 Kodeksu spółek handlowych wprowadza zasadę kadencyjności pełnienia funkcji w zarządzie. W świetle tego przepisu, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, mandat członka zarządu wygasa z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za pierwszy pełny rok obrotowy pełnienia funkcji w zarządzie. Sąd Najwyższy trafnie orzekł, że w przypadku ponownego powołania do zarządu osoby, która od początku roku obrotowego pełniła tę funkcję, spełniona jest przesłanka pełnienia funkcji członka zarządu przez okres pełnego roku obrotowego. Tym samym mandat tej osoby wygaśnie z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za ten rok obrotowy, w którym nastąpiło kolejne powołanie do zarządu.
Słowa kluczowe: prawo handlowe, spółki kapitałowe, wygaśnięcie mandatu członka zarządu, upływ pełnego roku obrotowego a sposób liczenia kadencji
Zbigniew Kuniewicz
Decision of the Supreme Court - Civil Chamber of 8 May 2015, III CZ 19/15
Companies – re-appointment of a management board member during a financial year
Commentary
The commented decision of the Supreme Court settles the issue of how the term of a management board member should be counted. The relatively applicable Art. 202(1) of the Code of Commercial Partnerships and Companies introduces the principle of limits of terms in the management board. In the light of this provision, unless the articles of association provide otherwise, the mandate of a management board member expires on the day of the general meeting approving the financial statements for the first full financial year of holding the position in the management board. The Supreme Court correctly held that if a person who was a management board member from the start of the financial year is re-appointed a management board member, the condition of having been a management board member for a full financial year is met. Thus the person’s mandate will expire on the day of the general meeting approving the financial statements for the year in which he/she was re-appointed a board member.
Keywords: commercial law, companies, expiry of mandate of a management board member, lapse of a full financial year and the way a term is counted
Paweł Mazur
Uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 19 października 2016 r., III CZP 5/16
Cywilne prawo – sprzedaż rzeczy ruchomej – rękojmia za wady fizyczne po darowiźnie udziału we współwłasności przedmiotu sprzedaży
Glosa
W omawianym wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że uprawnienia do odstąpienia od umowy sprzedaży z powodu wady fizycznej przechodzi na następców prawnych kupującego jedynie w wyjątkowych przypadkach (takich jak darowizna udziału we współwłasności rzeczy ruchomej przez jednego z dwóch współwłaścicieli na rzecz drugiego). Wniosek ten prowadzi do dalszej komplikacji stanu prawnego regulującego reżim rękojmi, co ze względu na praktyczną doniosłość umowy sprzedaży, nie jest zjawiskiem pożądanym. Wydaje się, że istnieją przekonujące argumenty, przemawiające za generalnym dopuszczeniem przelewu na następców prawnych kupującego wszelkich roszczeń i uprawnień kształtujących, czerpiących swe źródło w przepisach o odpowiedzialności rękojmianej. Zamierzeniem glosy jest ich zaprezentowanie, w celu wykazania zasadności odejścia od aktualnej linii orzeczniczej SN, odnoszącej się do omawianego zagadnienia.
Słowa kluczowe: umowa sprzedaży, rękojmia, przelew wierzytelności, odstąpienie od umowy, uprawnienia kształtujące
Paweł Mazur
Resolution of seven judges of the Supreme Court - Civil Chamber of 19 October 2016, III CZP 5/16
Civil law – sale of a movable – warranty for physical defects after a donation in the form of share in co-ownership of the object of sale
Commentary
In the discussed judgment, the Supreme Court found that the power to withdraw from a contract of sale due to a physical defect is passed on to legal successors only in exceptional cases (such as donation in the form of share in co-ownership of a movable by one of the co-owners to the other one). This conclusion further increases the complexity of the laws regulating the regime of warranty, which, due to the practical importance of contracts of sale, is not desirable. There seem to be persuasive arguments in favour of admitting, in general, that all the claims and rights to shape the legal relationships, resulting from the provisions on warranty liability, can be transferred to legal successors. This commentary is intended to present these arguments in order to demonstrate why it is appropriate to change the existing line of the Court’s case law on the issue in point.
Keywords: contract of sale, warranty, debt transfer, withdrawal from contract, power to shape the legal relationship
Magdalena Dziedzic
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 8 lipca 2016 r., I CSK 570/15
Cywilne prawo – zobowiązania – umowa dotycząca tzw. opcji walutowych – bank jako instytucja zaufania publicznego
Glosa
Przedmiot glosy stanowi problem charakteru obowiązku informacyjnego instytucji finansowych i jego zakresu, który wyłonił się na tle sporów dotyczących tzw. toksycznych opcji walutowych. Wiąże się to z pytaniem, czy uznanie banku za instytucję zaufania publicznego może uzasadniać w płaszczyźnie deontologicznej nałożenie na bank dodatkowych, umownych obowiązków informacyjnych. Ponadto zakres glosy obejmuje kwestię zależności pomiędzy obowiązkiem dochowania lojalności w stosunkach umownych przez udzielenie informacji a ogólnymi wymogami w zakresie należytego wykonania zobowiązania, wyznaczanymi m.in. przez zasady współżycia społecznego. Nawiązano także do możliwości nałożenia na bank w ramach zasad deontologii bankowej dodatkowych, kontraktowych obowiązków informacyjnych.
Słowa kluczowe: usługa finansowa, instytucja zaufania publicznego, obowiązki informacyjne, odpowiedzialność za naruszenie obowiązków informacyjnych, bank
Magdalena Dziedzic
Judgment of the Supreme Court - Civil Chamber of 8 July 2016, I CSK 570/15
Civil law – obligations – contract concerning currency options - bank as an institution of public trust
Commentary
The subject-matter of this commentary is the problem of the nature of disclosure obligations applicable to financial institutions and the scope of such obligations. This problem became apparent in the context of disputes concerning the so-called toxic forex options. This begs the question whether recognition of a bank as an institution of public trust can justify, on the plane of deontology, imposing additional disclosure obligations on a bank in contracts. The commentary also covers the issue of dependency between the obligation to remain loyal in contractual relationships by providing information and the general requirements concerning proper performance of obligations, determined, among others, by the principles of community life. A reference is also made to the possibility of additional contractual disclosure obligations being imposed on the bank according to the principles of deontology.
Keywords: financial service, institution of public trust, disclosure obligations, liability for breach of disclosure obligations, bank
Blanka Julita Stefańska
Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 15 września 2016 r., II KK 129/16
Karne prawo – legitymacja emeryta (rencisty) a przedmiot wykonawczy przestępstwa z art. 275 § 1 Kodeksu karnego
Glosa
Przedmiotem glosy jest pogląd Sądu Najwyższego, że legitymacja emeryta lub rencisty nie jest dokumentem stwierdzający tożsamość lub prawa majątkowe, a zatem nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 275 § 1 k.k., polegającego na posługiwaniu się, kradzieży lub przywłaszczeniu dokumentu stwierdzającego tożsamość lub prawa majątkowe. Dokumentami stwierdzającymi tożsamość osoby są bowiem tylko takie dokumenty, co do których ustawa stanowi, że stwierdzają lub poświadczają tożsamość osoby. Nie mają takiego charakteru dokumenty, które potwierdzają przynależność posiadacza do określonej grupy, mimo że pozwalają na ustalenie tożsamości, np. legitymacja studencka.
Słowa kluczowe: dokument tożsamości, dowód osobisty, legitymacja, paszport, prawa majątkowe, przestępstwo
Blanka Julita Stefańska
Decision of the Supreme Court – Criminal Chamber of 15 September 2016, II KK 129/16
Criminal law – pensioner’s card and the object of the offence defined in Art. 275(1) of the Criminal Code
Commentary
The commentary refers to the Supreme Court’s statement that a pensioner’s card (issued to retirement and disability pensioners) is not a document which proofs identity or property rights, so it does not comply with characteristics of the offence defined in Art. 275(1) of the Criminal Code. This offence consists in use, theft or appropriation of a document confirming someone’s identity or property rights.
The documents which confirm identity include only those documents about which statutory law says that they confirm or authenticate identity. Those that prove the holder’s membership of a certain group, even though they permit identification, such a student cards, are not considered identity documents.
Keywords: identity document, ID card, student/pensioner card, passport, property rights
Maciej Fingas
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21.06.2016 r., SK 2/15
Postępowanie karne – uprawnienie do sporządzenia kasacji we własnej sprawie przez adwokata
Glosa
Glosa podejmuje zagadnienie przyczyn istnienia przymusu adwokacko-radcowskiego w przypadku sporządzania niektórych kwalifikowanych pism procesowych w postępowaniu karnym. W świetle komentowanego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego konieczne jest przewartościowanie dotychczasowych poglądów odnoszących się do szczególnej sytuacji, jaką jest sporządzenie przez adwokata lub radcę prawnego we własnej sprawie pisma objętego przymusem adwokacko-radcowskim. Autor dochodzi do wniosku, że Trybunał Konstytucyjny nie dostrzegł wszystkich argumentów przemawiających za istnieniem przymusu adwokacko-radcowskiego w takiej sytuacji. Jednocześnie treść glosowanego judykatu wskazuje, iż czynny zawodowo adwokat lub radca prawny uzyskuje samodzielną zdolność postulacyjną we własnej sprawie we wszystkich przypadkach przymusu adwokacko-radcowskiego.
Słowa kluczowe: postępowanie karne, przymus adwokacko-radcowski, kasacja
Maciej Fingas
Judgment of the Constitutional Court of 21 June 2016, SK 2/15
Criminal procedure – advocate’s power to prepare a cassation appeal in his/her own case
Commentary
This commentary discusses the reasons why the requirement of representation by a lawyer (legal counsel or advocate) was introduced with respect to certain procedural documents prepared in criminal proceedings, where these documents are subject to special formal requirements. In the light of the commented Constitutional Court judgment it is necessary to re-examine the existing views about the special situation when an advocate or legal counsel prepares a document to which the requirement of representation by a lawyer in a case involving the said advocate or legal counsel. The author concludes that the Constitutional Court failed to take into account all the arguments in favour of the application of the requirement of representation by a lawyer in such situations. At the same time, the contents of the commented judgment indicate that a professionally active advocate or legal counsel have autonomous ability to act in judicial proceedings in any cases involving themselves where the requirement of representation by a lawyer applies.
Keywords: criminal procedure, requirement of representation by a lawyer, cassation (appeal)
Anna Musiała
Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 5 grudnia 2013 r., III PZP 6/13
Ubezpieczenie społeczne – składki – bezprawne wzbogacenie – przedawnienie roszczeń – prawo publiczne a prawo prywatne
Glosa
W przedmiotowej uchwale Sąd Najwyższy w kontekście kwestii przedawnienia roszczenia, stwierdził, choć nie wprost, że można wskazywać na istnienie roszczenia pracodawcy (płatnika składek) z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 i n. k.c.) będącego następstwem zapłaty przez niego składek na ubezpieczenie społeczne pracowników w części, która powinna być przez nich finansowana. Orzeczenie to jest szeroko cytowane w kolejnych wyrokach sądów niższych instancji, gdzie pojawia się problem roszczeń pracodawcy (płatnika składek) o zwrot z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia pracownika, zapłaconej przez tego pracodawcę części „pracowniczej” ubezpieczenia społecznego . Uważam, że przyjmując powyższą uchwałę, Sąd Najwyższy wytyczył błędną linię orzeczniczą sądów niższego rzędu (do tej pory nie zapadło żadne kolejne orzeczenie Sądu Najwyższego na ten temat, natomiast w bogatym orzecznictwie sądów niższych instancji, sądy te poszły w ślad za wywodami Sądu Najwyższego, zasądzając od pozwanych pracowników na rzecz powodowych pracodawców zwrot równowartości uiszczonych składek ubezpieczeniowych).
Słowa kluczowe: bezpodstawne wzbogacenie pracownika, roszczenia pracodawcy (płatnika składek) o zwrot z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia
Anna Musiała
Resolution of the Supreme Court – Labour Law, Social Security and Public Affairs Chamber of 5 December 2013, III PZP 6/13
Social security – contributions – unjust enrichment – limitation of claims – public law and private law
Commentary
In the resolution in point, the Supreme Court, in the context of time-barring of claims, stated - albeit indirectly - that it is possible to indicate a claim of the employer (remitter of contributions) for unjust enrichment (Art. 405 et seq. of the Civil Code), being the result of the employer having paid the employees’ social security contributions in the part that they should have financed. This resolution is broadly quoted in subsequent judgments of courts of lower instances, which deal with the problem of claims of the employer (remitter of contributions) for refund, on account of unjust enrichment of the employee, of the ‘emoployee’ part of the social security contribution, paid by said employer . This author believes that by adopting this resolution, the Supreme Court set a wrong line of case law for courts of lower instances (until now, no subsequent judgment has been issued by the Supreme Court in this area, meanwhile in the rich case law of courts of lower instances the arguments were followed and these courts ordered the defendant employees to pay to the claimant employers to refund the equivalent of the social insurance contributions paid by them).
Keywords: unjust enrichment of employee, claims of employer (remitter of contributions) for refund on account of unjust enrichment
Małgorzata Grzesków
Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 22 września 2016 r., III PZP 7/16
Pracy prawo – Służba Więzienna – dyscyplinarne postępowanie – właściwość sądu – legitymacja bierna
Glosa
Glosowana uchwała jest kolejną wypowiedzią Sądu Najwyższego na temat legitymacji biernej oraz właściwości sądu w sprawie z odwołania funkcjonariusza służby zmilitaryzowanej od orzeczenia dyscyplinarnego. Uchwała została podjęta na kanwie sprawy funkcjonariusza Służby Więziennej, który na podstawie art. 263 ustawy z 9.04.2010 r. o Służbie Więziennej (dalej: ustawa o Służbie Więziennej lub u.s.w.) odwołał się od nałożonej na niego kary dyscyplinarnej. W glosie omówiono stanowisko Sądu Najwyższego z uwzględnieniem dotychczasowych poglądów literatury i orzecznictwa.
Słowa kluczowe: prawo pracy, służby zmilitaryzowane, stosunek służbowy, legitymacja bierna, właściwość sądu
Małgorzata Grzesków
Resolution of the Supreme Court – Labour Law, Social Security and Public Affairs Chamber of 22 September 2016, III PZP 7/16
Labour law - Prison Service – disciplinary proceedings – jurisdiction of the court – locus standi as a defendant
Commentary
The commented resolution is yet another statement of the Supreme Court concerning the locus standi as a defendant and the jurisdiction of the court in cases concerning appeals of officers of armed services against a disciplinary judgment. The resolution was made in the context of a case of a Prison Service officer who, pursuant to Art. 263 of the Act of 9 April 2010 on the Prison Service, appealed against the disciplinary penalty imposed on him. The commentary discusses the standpoint of the Supreme Court, taking into account the views expressed in literature and case law so far.
Keywords: labour law, armed services, service relationship, capacity to be sued, jurisdiction of the court
Jan Piątkowski
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 23 listopada 2016 r., II PK 311/15
Pracy prawo – związek zawodowy – szczególna ochrona stosunku pracy – działacz związkowy
Glosa
W glosowanym orzeczeniu SN uznał, że długość okresu ochrony dodatkowej, przysługującej po zakończeniu pełnienia funkcji związkowej, wyznacza suma kolejnych okresów ochrony podstawowej, związanej z pełnieniem funkcji związkowej. Kolejne okresy ochrony podstawowej nie są traktowane przez SN wprost jako jeden okres ochrony podstawowej, co może budzić wątpliwości. Wątpliwości te nie mają jednak podłoża merytorycznego, lecz zdają się wynikać z widocznej powściągliwości i nieprecyzyjności w prowadzeniu przez SN wywodów.
Słowa kluczowe: prawo pracy, związek zawodowy, szczególna ochrona stosunku pracy, działacz związkowy
Jan Piątkowski
Judgment of the Supreme Court – Labour Law, Social Security and Public Affairs Chamber of 23 November 2016, II PK 311/15
Pracy prawo – związek zawodowy – szczególna ochrona stosunku pracy – działacz związkowy
Commentary
In a the commented decision, the Supreme Court resolved that the length of additional protection applicable when a trade union function expires, results from the sum of consecutive periods of basic protection provided to union activists. The consecutive basic protection periods are not considered by the SC a single basic protection period, which may give rise to concerns. The concerns, however, are not grounded in the substance, but seem to result from the apparent cautiousness and vagueness of the Supreme Court’s reasoning.
Keywords: labour law, trade union, special protection of employment relationships, union activist
Matusz Błachucki
Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 30 listopada 2016 r., VI ACz 2293/16
Droga sądowa – ogólne bezpieczeństwo produktów – postępowanie egzekucyjne w administracji – właściwość Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do rozpoznawania zażaleń
Glosa
Glosowane orzeczenie dotyczy zagadnienia rozgraniczenia drogi cywilnej i administracyjnej w odniesieniu do rozpoznania środka prawnego złożonego w sprawie rozstrzygniętej wcześniej aktem administracyjnym wydanym przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie ustawy z 12.12.2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie właściwą drogą jest droga cywilna, a sądem właściwym do rozpoznania zażalenia jest Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który jest właściwy do rozpoznawania odwołań i zażaleń w stosunku do aktów administracyjnych podjętych przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Rozumowanie sądu w całości oparte jest na wykładni literalnej przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Glosator krytykuje zarówno rozstrzygnięcie sądu, jak i uzasadnienie wyroku, wskazując, że w omawianej sprawie właściwa jest droga administracyjna. Droga ta wynika ze zróżnicowania przez ustawodawcę systemów skarżenia aktów administracyjnych organu antymonopolowego w zależności od rodzaju ustawy prawa administracyjnego będącego podstawą działania Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. W przypadku ogólnego bezpieczeństwa produktów ustawodawca przewidział administracyjny tok odwoławczy i sądowoadministracyjny tryb kontroli. Oznacza to, że strona niezadowolona z rozstrzygnięcia w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie aktu administracyjnego wydanego przez Prezesa UOKiK na podstawie ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów może wnieść środek prawny do organu administracyjnego II instancji, a następnie złożyć skargę do sądu administracyjnego. Powoduje to, że właściwość Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w tych sprawach jest wyłączona.
Słowa kluczowe: ogólne bezpieczeństwo produktów, postępowanie egzekucyjne w administracji, właściwość Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sądy administracyjne, organ antymonopolowy, zażalenie, postępowanie hybrydowe, zażalenie
Mateusz Błachucki
Judgment of the Court of Appeal in Warsaw of 30 November 2016 (VI ACz 2293/16)
General product safety regulation – compulsory administrative enforcement procedure – jurisdiction of the Court for Competition and Consumer Protection to hear complaints against administrative decisions
Commentary
The commentary addresses the controversial issue of determining jurisdiction to hear appeals against orders issued by an administrative authority during administrative enforcement procedure concerning compulsory enforcement of the decision issued by the antimonopoly authority on the basis of the Act of 12 December 2013 on General Product Safety. The Court of Appeal in Warsaw took a stand that such jurisdiction belongs to the civil courts and that the Court for Competition and Consumer Protection has jurisdiction to hear appeals against decisions and rulings issued by the antimonopoly authority in antimonopoly cases. The reasoning of the Court relies exclusively on a linguistic interpretation of the Code of Civil Procedure. The commentator takes the opposite view, indicating that it is the administrative appellate authority that has jurisdiction to examine such appeals. This view is supported by the argument that different acts issued by the antimonopoly authority provide for either civil or administrative remedies available to their addressees. Unlike the Antimonopoly Act, the General Product Safety Act relies on administrative law remedies and therefore it is the administrative appellate authority that is competent to examine appeals in this area. At a later stage, the decision may further be challenged before administrative courts. Hence, the jurisdiction of the Court for Competition and Consumer Protection is excluded.
Keywords: general product safety, compulsory administrative enforcement procedure, jurisdiction of the Court for Competition and Consumer Protection, administrative courts, antimonopoly authority, hybrid proceedings, appeal
Maciej Kaliński
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27.05.2015 r., I OSK 508/14
Postępowanie administracyjne – nieruchomość objęta dekretem z 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy – strona postępowania
Glosa
Autor polemizuje ze stanowiskiem wyrażonym w glosowanym wyroku, zgodnie z którym właściciel lokalu w budynku stojącym na gruncie objętym działaniem dekretu z 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy ma interes prawny (art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego) w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji o odmowie przyznania własności czasowej, wydanej na podstawie wymienionego dekretu.
Słowa kluczowe: grunty warszawskie, strona postępowania administracyjnego, stwierdzenie nieważności, interes prawny
Maciej Kaliński
Judgment of the Supreme Administrative Court of 27 May 2015, I OSK 508/14
Administrative procedure – property covered by the Decree of 26 October 1945 on Ownership and Use of Land in the Capital City of Warsaw – party to proceedings
Commentary
The author challenges the standpoint expressed in the commented judgment, namely that the owner of an apartment in a building located on a plot of land to which the Decree 26 October 1945 on Ownership and Use of Land in the Capital City of Warsaw applies has a legal interest (Art. 28 of the Code of Administrative Procedure) in an action for a declaration of invalidity of the decision refusing to grant temporary ownership, issued in the basis of the aforementioned Decree.
Keywords: land in Warsaw, party to administrative proceedings, declaration of invalidity, legal interest
Krzysztof Sobieralski
Postępowanie podatkowe – wznowienie postępowania - orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 września 2016 r., I FSK 477/15
Glosa
W aprobującej glosie do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawiono znaczenie przepisów prawa Unii Europejskiej dla krajowego porządku prawnego oraz charakter orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przedmiotem szczegółowej analizy jest precedensowe orzeczenie tego Trybunału wskazujące określoną wykładnię norm prawa unijnego, rzutującą na praktykę stosowania przepisów krajowych, stanowiących podstawę wydania decyzji podatkowej. To precedensowe orzeczenie Trybunału stanowi przesłankę do żądania wznowienia postępowania podatkowego zakończonego taką decyzją. W glosie omówiono szczególny charakter prawny tej przesłanki wznowienia postepowania podatkowego.
Słowa kluczowe: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Naczelny Sąd Administracyjny, decyzja podatkowa, wznowienie postępowania, postępowanie podatkowe, przesłanka wznowienia postępowania
Krzysztof Sobieralski
Tax proceedings – resumption of proceedings – a judgment of the Court of Justice of the European Union
Judgment of the Supreme Administrative Court of 29 September 2016, I FSK 477/15
Commentary
This approving commentary on the judgement of the Supreme Administrative Court presents the significance of the European Union law for the national legal order and the nature of CJEU judgements. A detailed analysis is conducted of a precedent-setting judgement of the CJEU, determining the interpretation of the European Union provisions, which has an impact on the application of national law being the basis for issuing a tax decision. This precedent-setting judgement of the CJEU constitutes grounds for a request a resumption of tax proceedings ended with such a decision. The particular legal nature of these grounds is described in detail in the commentary.
Keywords: Court of Justice of the European Union, Supreme Administrative Court, tax decision, resumption of proceedings, tax proceedings, grounds for resumption of proceedings
Piotr Przybysz
Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 grudnia 2016 r., II FPS 3/16
Rada gminy – wykonywanie zadań z zakresu ustalania i poboru opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi – osoby lub podmioty niebędące pracownikami gminy
Glosa
Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w sprawach opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi rada gminy nie może przenieść kompetencji z organu wykonawczego gminy na organ wykonawczy jednostki pomocniczej gminy oraz na organy innych jednostek i podmiotów. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny wykluczył możliwość uznania za organ podatkowy w tych sprawach innych podmiotów, niż organy wskazane w art. 6q ust. 1 ustawy z 13.09.1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Glosator uznał ten pogląd za prawidłowy, natomiast nie zgodził się z druga tezą uchwały NSA, zgodnie z którą gminy powinny mieć możliwość zmiany w rozsądnym terminie swoich uchwał, które zostały wydane z naruszeniem art. 6q ust. 1 przywołanej ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zaproponował odejście od dotychczasowej konstrukcji stwierdzania nieważności aktów prawa miejscowego ex tunc i zastąpienie jej konstrukcją wzruszalności.
Słowa kluczowe: stwierdzenie nieważności, akty prawa miejscowego, organy podatkowe, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi
Piotr Przybysz
Resolution of seven judges of the Supreme Administrative Court of 19 December 2016, II FPS 3/16
Municipal council – performing tasks from the field of fixing and charging fees for municipal waste management – persons or entities not employed by the municipality
Commentary
The Supreme Administrative Court has pointed out that the municipal council cannot transfer the powers in the matters of fees for municipal waste management from the executive body of the municipality to the executive body of the municipality's auxiliary unit or to the authorities of other units or entities. Thus, the Supreme Administrative Court excludes the possibility of establishing as tax authorities for these fees any other entities than the bodies referred to in Article 6q(1) of the Act of 13 September 1996 on Maintaining Order in Municipalities. The commentator accepts this view, but does not accept the second thesis from the Supreme Administrative Court resolution, according to which the municipalities should be able to change their resolutions within a reasonable time if the resolutions were issued in violation of Art. 6q(1) of the aforementioned Act. He proposes a shift from the previous concept of annulling instruments of local law ex tunc to a new concept of their challengeability.
Keywords: annulment, instruments of local law, tax authorities, fees for municipal waste management
