Większość z nas ma dosyć kształcenia na odległość, bo nie wpływa dobrze ani na nauczycieli, ani na uczniów. Realizacja programu była zdecydowanie utrudniona, a niektórych jego kluczowych składników – np. uczenia kompetencji społeczno-emocjonalnych – praktycznie nie dało się uwzględnić.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2021/8
Edukacja zdalna niewątpliwie ma plusy. Główny to możliwość kontynuowania nauki szkolnej w sytuacji, gdy pandemia wymusza zamknięcie się w domu i izolację społeczną. Drugim jest tzw. przyspieszenie cyfrowe – w krótkim czasie kilkaset tysięcy polskich nauczycieli musiało uzupełnić wiedzę i umiejętności z zakresu posługiwania się nowoczesnymi technologiami. Szkoda, że zmiana trybu nauczania dokonała się w dużej mierze z nauczycielskiej pensji, a rządowe 500 zł na zakup sprzętu cyfrowego było kroplą w morzu potrzeb, ale przynajmniej nowe umiejętności przydadzą się na długo.
Zdaliśmy trudny egzamin z szybkiego działania w kryzysie, ale ten złoty medal ma drugą stronę – lockdown do minimum ograniczył bezpośrednie relacje, co negatywnie odbiło się na umiejętnościach społecznych i emocjonalnych, szczególnie u osób młodych.
Na całym świecie trwają obecnie badania dotyczące wpływu pandemii na ludzkość. Dla przykładu, specjaliści z Behavioural Science Health Research Department z University College London raporty ze swoich analiz publikują na stronie The COVID-19 Social Study (www.covidsocialstudy.org). Interesują się m.in. występowaniem depresji, lęków, stresu, samookaleczeń, myśli samobójczych oraz samotności – wiele z tych stanów silnie ujawnia się szczególnie u osób młodych, w tym uczniów.
