Szkoła jest miejscem, w którym dzieci spędzają wiele godzin. Codziennie nie tylko zdobywają wiedzę, ale przede wszystkim obserwują i doświadczają rzeczywistości społecznej. Grupa rówieśnicza, zwłaszcza w starszych klasach szkoły podstawowej, jest ważnym punktem społecznego odniesienia i kształtowania u dziecka myśli oraz przekonań na swój temat, oceny własnych możliwości i nadawania znaczenia sobie jako jednostce społecznej.
Fragment artykułu z miesięcznika „Dyrektor Szkoły” 2021/8
Jedną z fundamentalnych potrzeb człowieka jako istoty społecznej jest potrzeba przynależności do różnych grup społecznych, takich jak: rodzina pochodzenia, grono przyjaciół, drużyna sportowa, zespół artystyczny, klasa szkolna. Aby czerpać korzyści z przynależności do grupy, potrzebne jest osiągnięcie pewnego poziomu umiejętności społecznych, które pomagają funkcjonować w społeczności klasowej w konstruktywny sposób. Nie jest to jednak proces ani łatwy, ani automatyczny, ponieważ każde dziecko w sobie tylko właściwym czasie i na swoim potencjalnym poziomie może opanować niezbędne umiejętności.
Według danych resortu edukacji 31% uczniów w polskich szkołach stanowią dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (www.gov.pl/web/edukacja/edukacja-wlaczajaca). Są to uczniowie, którzy z powodu swojej odmiennej ścieżki rozwojowej, niepełnosprawności, doświadczeń życiowych lub zaburzeń emocji i zachowania wykazują różne kategorie trudności w funkcjonowaniu w szkole w porównaniu do większości rówieśników. Ministerialny wskaźnik oznacza, że potencjalnie w każdej klasie może znaleźć się jeden lub kilku uczniów, którym trudniej dostosowywać się i podążać za wymaganiami szkolnymi. Mogą oni reagować w sposób odbiegający od przyjętych norm i oczekiwań społecznych. By nie zostać wykluczonymi ze społeczności klasowej, potrzebują szczególnego wsparcia, zarówno od grupy rówieśniczej, jak i wszystkich dorosłych, z którymi mają kontakt w środowisku szkolnym.
